FAIRY TALE SYNDROOM: INUNDATION MET GELUKKIG OOIT NA

Sprookjes zijn prachtige meesterwerken van fantasie, verweven met het concept van liefde. Ze eindigen altijd met alle conflicten die nog lang en gelukkig zijn opgelost met de beroemde. Als kind genoot ik van deze mooie verhalen en hield ze dicht bij mijn hart. Ik wist dat wanneer ik verliefd werd het duidelijk een nog lang en gelukkig einde zou zijn. Liefde kan alles overwinnen, liefde zal een weg vinden, liefde is de hoop voor de toekomst. Deze prachtige concepten deden mijn jeugdhart snel kloppen bij het denken aan mijn eigen toekomst. Deze vorm van idealisering van de relatie tussen twee volwassenen leent zich meestal voor een heel reëel concept van mijn persoonlijk genoemde Fairy Tale Syndrome. Ik zal dit fenomeen met mijn eigen soort verhaal uitleggen.

De ontmoeting van de prins

Toen ik mijn man ontmoette, was het een wervelwind van beangstigende realiteiten vermengd met opgewonden verwachting. We ontmoetten elkaar op 5 mei^thin een poging in een bar. Een heel goede vriend van mij was eigenaar van de bar waar we elkaar ontmoetten. Later hoorde ik op mijn bruiloft dat deze vriend eigenlijk verliefd op me was. Om verder te gaan met het verhaal: ik zat daar aan de bar met mijn beste vriend en vijf andere mannen die kennissen van mij waren. Ik zou mijn man ontmoeten in een andere bar. Om de een of andere reden besloot ik naar de bar van mijn vriend te gaan om hem in een veilige omgeving te ontmoeten. Om nog maar te zwijgen van het Corona-festijn op de weg van deze bar. Ik liet een briefje achter bij een vriend van me aan de bar waar ik hem zou ontmoeten, en hij snapte het natuurlijk niet. Uiteindelijk kon ik hem eindelijk aan de telefoon bereiken om hem uit te leggen waar ik was. Toen vroeg ik hem aanmatigend of hij me wilde komen ontmoeten waar ik was. Zelfs niet denkend dat hij misschien niet meer zou willen ontmoeten nadat ik op de locatie had gelopen om oorspronkelijk te ontmoeten. Ik voelde me zo slecht, maar bij een soort wonder kwam hij.

Het begin van Something Wonderful

Op het moment dat we elkaar zagen, wist ik dat hij het was. Het was het raarste gevoel, als een gewaagde bliksem die door mijn aderen stroomde. Sommige mensen voelen dit soort directe verbinding niet, gelukkig had ik geluk. Ik begon de hoop te verliezen bij het vinden van mijn liefde. Ik was jong, ja, 20 jaar oud, en had al mijn deel van de wachtende en verlangende mannen doorgemaakt. Toen was hij daar ineens, als een magneet trokken we elkaar aan. We hadden vanaf het begin een wervelende romance. Hij was de eerste die zei dat ik van je hou, ik antwoordde snel. Ik voelde me het gelukkigste meisje ter wereld. Op 14 mei^thmijn eenentwintigste verjaardag slechts een paar weken nadat we elkaar ontmoetten, kwam het voorstel.

Voorstel tijd

We waren op kasteel Landstuhl (we woonden toen in Duitsland), mijn toenmalige vriend had opdracht gekregen om naar Californië te verhuizen. Hij wilde dat ik met hem meeging. Mijn reactie was meer automatisch dan wat dan ook, er was geen pauze voordat ik hem antwoordde. Ik vertelde hem dat mijn ouders het er niet mee eens zouden zijn, daarom wilde ik ze niet teleurstellen. Verderop vertelde ik hem dat de enige manier waarop we samen konden gaan, was als we getrouwd waren. Ik kan echt zeggen dat ik niet eens aan het huwelijk dacht toen dit uit mijn mond kwam, het was een feit. Het volgende dat ik weet, antwoordde hij bevestigend dat we inderdaad zouden moeten trouwen. Ik was toen geschokt dat vervaagde toen ik hem vertelde dat hij gelijk had. Het was de enige gedachte die volkomen logisch was in mijn leven. Ik keek hem in de ogen en vroeg hem of hij dit echt wilde. Het antwoord dat hij gaf deed mijn hart zingen, hij vertelde me dat ik degene was, dat hij dit had geweten en dat hij een leven met mij wilde. Zoetere woorden zijn nog nooit eerder tegen mij gesproken. Ah, het begin van mijn sprookje! Tenslotte!

Een reis naar beneden

We wilden niet wachten, dus we waren van plan om op 14 juni voor de Duitse rechtbank te trouwen^th-2006 met een kerkelijk huwelijk dat volgt op 1 juli^st-2006. Er waren praktische redenen waarom we zo snel gingen liften. De grootste is dat ik mijn identiteitskaart verloor omdat ik 21 werd. Mijn vader was destijds officier bij de luchtmacht. We waren gestationeerd in Duitsland en een afhankelijke had een identiteitskaart nodig om te blijven. Op 21-jarige leeftijd is de identiteitskaart niet meer geldig, tenzij je een baan hebt gehad die je er een geeft. De planning voor de bruiloft was zo snel. Ik heb het gevoel dat ik veel ervaringen heb gemist. Een ding dat me bijblijft is het shoppen van trouwjurken met mijn moeder en de kleine details van de huwelijksplanning. Die dingen kwamen toen niet bij me op. In feite was ik me te concentreren op trouwen en samen beginnen. Dat betreur ik tot op de dag van vandaag. Meer betrokken zijn bij mijn huwelijksplanning was iets wat ik wilde, maar op dat moment niet wist. Ik heb nu zoveel ideeën voor mijn bruiloft die bij ons als stel passen. Ik had echter wel een prachtige kleine bruiloftsborduurwerk van mijn ouders. Op een dag wil ik onze klinkers vernieuwen op de bruiloft van onze dromen. Hoe dan ook, de eerste jaren van ons huwelijk waren een treinwrak. Waar ter wereld was mijn sprookje? Wie heeft het van mij gestolen? Waarom gebeurt dit? Wat heb ik gedaan? Deze vragen en nog veel meer dwarrelden door mijn hoofd.

Wat heb ik gedaan?

Begrijp me nu niet verkeerd, ik was smoorverliefd op mijn nieuwe echtgenoot, hij voelde ook hetzelfde. We kenden elkaar gewoon niet zo goed. Om nog maar te zwijgen van het feit dat het samenwonen met iemand van het andere geslacht een puzzel op zich is. We zouden trouwen en alle dingen die ons in de weg staan ​​overwinnen. Zo bereikt u het ongrijpbare nog lang en gelukkig. In werkelijkheid hadden we ruzie, worstelden we om intimiteit en rouw te vinden. We worstelden allebei met het recente verlies van een zwangerschap van vier maanden in ons huwelijk. Ik was zo depressief toen ik me realiseerde dat sprookjes me in de steek lieten. Mijn leven was niet te vergelijken met Assepoester, Sneeuwwitje of Aurora. Ik was diep bedroefd. Ik wist dat dit verhalen waren, maar is het niet de bedoeling dat alle liefde is zoals in de bewegingen, boeken en toneelstukken? Er komt geen prins aanrijden met een wit paard om de dag te redden. Niet de trap af zweven met een baljurk aan om mijn man een prettige werkdag te wensen. Absoluut geen dieren die uit het bos komen om mijn vrienden te zijn, hoeveel honden ik ook mee naar huis heb genomen om van te houden.

Reality, Hits Hard

Wanneer je twee mensen tegen elkaar slaat om hun leven één te maken, zijn er verschillen om uit te werken. Geen sprookje spreekt hierover. Er wordt in fantasieland niet over ruzie en pleiten met een rommelige echtgenoot gesproken. De nooit eindigende strijd om intimiteit te vinden, te creëren en te begrijpen is een onuitgesproken waarheid. Hoe maak je seks over intimiteit en niet over zelfbevrediging als je na het huwelijk geen maagd bent? Waarom wordt het leven zo moeilijk en rommelig zonder een samenvattende fase te hebben gevolgd door nog lang en gelukkig leven? Achtervolg ik een droom? Ja, ik jaagde zelfs een droom na. Liefde is niet perfect, en het huwelijk ook niet. Soms is liefde niet genoeg om de tornado van het leven te weerstaan.

De held vinden

Gelukkig is mijn huwelijk sterk, maar anderen snappen die realiteit niet. Het sprookjessyndroom kreeg me vroeg in mijn relatie te pakken. Ik was verdrietig en depressief toen ik mijn man met de prinsen vergeleek in oude verhalen. Waarom deed hij het niet? Het antwoord is simpel: hij is een mens, geen held in een verhaal. In feite is hij mijn persoonlijke held, afgestemd op ons leven samen. Dat is een prachtig concept, een concept dat me jaren heeft gekost om uit de mist te komen van het proberen een fantasie te leven. De depressie die iemand kan aangrijpen die in sprookjesachtige eindes gelooft, is moeilijk te overwinnen. Proberen om fictie en realiteit niet te vergelijken, wordt rommelig als de lijnen vervagen. Dit helpt bij het fenomeen Fairy Tale Syndrome. We groeien op omringd door deze verhalen die onze hersenen kunnen overspoelen en zo onze geest vertroebelen. Het resultaat is het gevoel van verlies wanneer we de 'perfecte' relatie aangaan. We rouwen om het perfecte beeld van liefde, wanneer onze vorm van liefde ons gebrekkig laat. De liefde die ik voor mijn man heb, laat me nu niet in een staat van gebrek, maar toen wel. Ik begreep niet waarom de aanwezigheid van mij 's ochtends hem niet in een staat van ontzag en gebrek op zijn knieën bracht.

Voer onzekerheden in, kom tot de conclusie

Ben ik niet mooi genoeg om zijn verlangen te vervullen? Whoa betreedt zelftwijfel en verlammende angst! Ben ik geen Assepoester? Ben ik niet zo mooi om een ​​prins te verdienen die door het hele koninkrijk rent om mij te vinden? De vragen van zelf-antagonisme bleven maar komen. Sprookjes hadden me in de steek gelaten, ze zijn niet het echte leven. Het echte leven liet me echter niet in de steek. De fantasievolle concepten van Fairy Tales zijn niet te vergelijken met de zoete liefde om echt hecht te worden met je partner. Het echte leven is mooi, ook al is het soms pijnlijk. Uiteindelijk leerde ik me los te maken van de kettingen van fantasie. Het was geen gemakkelijke reis, het was zelfs ongelooflijk moeilijk. Ik ging zelfs naar counseling om mezelf te helpen uit de depressie te komen. Dat feit was simpel: ik had hulp nodig toen ik besefte dat mijn huwelijk geen sprookje was. Uiteindelijk was het essentieel om te erkennen dat mijn man en ik een uniek leven leidden door onze eigen versie van een sprookje te creëren. Overstroomd worden met sprookjes kan hoop geven aan de hopelozen wanneer de verhalen verweven zijn met realistische verwachtingen van het leven. Verlies nooit het blinde vertrouwen van liefde dat een kind in zijn onschuldige hart draagt. Leer groot te dromen, heb lief met heel je hart, smeed mee, vind je eigen sprookje. Doorbreek de banden van het leven met het Fairy Tale Syndrome.