Sprookjes en zo ...

Sprookjes en mythen fascineren me, want ik weet dat ze dat bij veel schrijvers doen. Deze verhalen zijn tenslotte vaak onze eerste stap in de wereld van fantasie, overlevering en legende. Ze zijn ook onze link naar voorouders en zelfs de archetypen die in onze psyche begraven liggen. Jung was natuurlijk beroemd door hen gefascineerd.

Sprookjes zijn vaak onze link met elkaar. Ze glippen onder de radar omdat we ze in eerste instantie als kinderlijk of zelfs enigszins onschuldig zien. Aan deze ogenschijnlijk eenvoudige verhalen ligt een grote pool van onbenut potentieel ten grondslag, zowel in de verhalen die ze vertellen als in wat onze favorieten over ons zeggen.

Ik heb een familielid dat van Sneeuwwitje houdt. Ze is vaak vergeleken met de prinses vanwege haar donkere haar en bleke huid. Ik denk ook dat ze het leuk vindt dat de prinses wordt aanbeden vanwege haar huishoudelijke capaciteiten en eenvoudige bestaan. Ze is in geen enkel opzicht een huisgodin, maar ik denk dat ze dat soort bestaan ​​wel zou willen en daarvoor gewaardeerd zou willen worden. Niet echt mijn ding.

Ik ben altijd een voorliefde geweest voor Belle en het Beest, en dat zegt natuurlijk geweldige dingen over mij en mijn verlangen om dingen te 'repareren' door de persoon eronder te zien. Dit heeft me in de problemen gebracht, omdat ofwel wat ik dacht te zien slechts mijn eigen projectie was, ofwel de persoon wilde niet dat de dingen 'gerepareerd' werden zoals ik dacht dat ze zouden kunnen zijn. Mijn arrogantie of misplaatste verlangen om te helpen stonden in de weg.

Natuurlijk wil ik misschien dat iemand me op de een of andere manier 'repareert'. Niet de belangrijkste basisideeën van mij, ik denk dat die oké zijn, maar de vervelende, knagende, zelfsaboterende gewoonten waar ik zo gemakkelijk in mijn eentje aan kan bezwijken. Als iemand dat soort interesse in mij wil tonen, me wil steunen en contact wil maken, dat is op veel manieren het sprookje van sprookjes.

De laatste tijd ben ik actief bezig geweest met het doorzoeken van vele mythen om archetypen beter te begrijpen en ik kwam Estes 'beschrijving van Blauwbaard tegen in haar boek Women Who Run with the Wolves. Ze vertelt het verhaal van de man die de jongste zus misleidt om met hem te trouwen, beperkingen oplegt aan haar wezen, en dan, wanneer ze probeert te ontsnappen, haar dreigt te vermoorden zoals hij zijn vorige vrouwen heeft vermoord. Ze wordt gered door haar familie en hij wordt vermoord.

Estes gebruikt dit om de mannen of omstandigheden in ons leven te beschrijven die ons hebben tegengehouden of ons hebben tegengehouden, waardoor we ons ware potentieel niet kunnen bereiken. En hoewel ik geloof dat ik in het verleden een deel van mijn macht heb weggegeven aan mannen of aan de ‘zouden’ waarvan ik dacht dat ik het zou moeten vervullen, zie ik een andere beschrijving van Blauwbaard die voor mij persoonlijk logisch is. Blauwbaard kan een depressie vertegenwoordigen.

Er is natuurlijk de kleurreferentie. Er zijn de beperkingen die depressie plaatst aan onze achting, zelfvertrouwen en dromen. Er is de enorme hoeveelheid energie die het uit ons leven zuigt. En er is de overheersende, brullende aard van de stem van die ziekte, die in onze gezichten lijkt te schreeuwen dat we niet waardig zijn, dat we onze plaats zouden moeten kennen, en we kunnen niet hopen dat we die overwinnen. Depressie kan vijf meter lang aanvoelen.

Dus, wat beveelt Estes aan? Je familie, geliefden, ondersteunende mensen of zelfs je eigen innerlijke reserves moeten een manier vinden om Blauwbaard metaforisch te doden. Medicatie, therapie, steungroepen, alternatieve medicijnen, zelfzorg, ze werken allemaal om depressie te 'doden', of in ieder geval tot op het bot terug te brengen. En dan kan de energie in deze botten weer worden gereïncarneerd in ons creatieve en gezonde zelf. Dat betekent niet dat depressie niet meer terugkomt, het is gewoon een manier om je dingen voor te stellen om controle te krijgen.

Toen ik gisteravond wakker lag na te denken over dit verhaal, kon ik het niet helpen om tegen mezelf te herhalen. 'Ik neem de energie terug die je van me hebt weggezogen.'

Ik stelde me een 'Blauwbaard'-kop voor, bevroren aan mijn muur, en uit zijn mond spuwde alle energie die mijn depressie in de loop der jaren van me af heeft gezogen. Ik stelde me voor dat al die energie in mijn borst en rug, mijn buik, mijn hart stroomde. Ik neem het terug. Mijn meditatiebeoefening heeft me geholpen om me deze ideeën voor te stellen en erop te focussen.

Betekent dit dat ik vanmorgen met een hoop pit en kracht uit bed sprong? Niet helemaal, maar het hielp. De zelfbespreking is een voortzetting van mijn bevestigingen van mijn locus of control. Ik geloof niet dat we veel dingen kunnen beheersen, maar er zijn dingen die we kunnen kiezen om effect op te hebben. Hoe ik ervoor kies om te reageren op alledaagse gebeurtenissen, of het nu een dag van rustig werken is of een dag met veel boodschappen, is mijn locus van controle. Hoe ik iedereen begroet die door mijn rijk van invloed komt, ligt in mijn locus of control. Hoe ik ervoor kies om elke situatie te bekijken en deze in mijn grotere wereldbeeld te kaderen, is mijn locus of control.

Die sprookjes kruipen elke keer onder onze huid. We kunnen doen alsof we ze wegpoetsen alsof ze iets uit onze kindertijd en spel zijn. Maar in hun hart vertegenwoordigen ze zoveel meer. Wat is je favoriete verhaal, mythe of legende? Hield je van de verhalen van Camelot? Piraten? Jongens die nooit zijn opgegroeid? Prinsen en prinsessen? Graaf een beetje dieper en misschien kom je iets over jezelf te weten dat je nooit eerder wist.

hoe je je vriendin aww kunt laten zeggen