Pijn in de Heilige Week, Vreugde van Pasen.

'Het is volbracht', de beroemde woorden die Jezus Christus zelf uitsprak toen hij aan het kruis hing terwijl zijn menselijk lichaam stervende was. Deze tijd van het jaar zet me aan het nadenken over die woorden, aangezien Pasen snel nadert. Het is afgelopen, de absolute finaliteit van die woorden laat me met ontzag achter. De zonden van de mensheid stapelden zich op de rug van de Zoon van God. Ongelofelijk dat hij in staat was om zo'n zware last te dragen, een last die geen enkel ander mens in de geschiedenis zal kunnen dragen.
Jezus keek zijn vader aan die hem de rug toekeerde omdat hij hem niet zo vol van zonde kon zien, wat de ultieme vorm van afwijzing is. Als ik achterover leun, realiseer ik me dat zelfs degenen die niet in God geloven, veel kunnen halen uit de boodschap van Pasen. Een man die ooit geliefd was, wordt nu veracht en onderworpen aan wreedheid en vernedering terwijl hij langzaam stierf voor het bijzijn van toeschouwers. Hij verloor nooit zijn evenwicht en zelfbeheersing, hij vergaf het gewoon en nam zijn onrechtvaardige straf op zich. De beelden die door mijn hoofd flitsen, zijn krachtig, de ruk aan mijn hart is krachtig overweldigend. Ik zou dat lot nooit iemand toewensen, zelfs geen vijand, maar hier is het verhaal van een man waarvan ik hou om geslagen te worden totdat hij zijn laatste adem uitblies.
Een niet-gelovige moet wat medeleven voelen met deze man, hoop ik. Het is in de geschiedenis bewezen dat Jezus op aarde rondliep. Voor de gelovige komt Pasen brullend binnen als een leeuw in het veld, de vreugde is boeiend, Hij is verrezen! Maar voor die vreugde moeten we het pad van pijn bewandelen, het pad dat ons naar het kruis leidt. Zonder dat hebben we geen reden om zo blij te zijn. Terug naar 'Het is afgelopen', laten die woorden je niet een beetje huiveren?
Als iets definitief is, kunnen we opgelucht ademhalen - die scriptie is klaar, het diner is gekookt, de masteropleiding is voltooid. Op deze momenten in ons leven worden we overspoeld door verlichting. Overvloedde de opluchting hem toen Jezus die woorden uitsprak? Zijn taak was volbracht, hij nam met succes de zonden van de wereld op zijn rug. Ik kan me voorstellen dat zijn zucht van opluchting er een was die ik niet begrijp. Hij nam de zonden van iedereen die die dag leefde, evenals iedereen ervoor en erna die op deze aarde zou leven. Eén man, Gods eigen zoon, nam al die zonde op zich door de prijs te betalen die we allemaal verdienen. We zijn mensen, we zondigen elke dag, en we verdienen het om te sterven, maar hij nam die last van ons af en bevrijdde ons effectief. Dat is krachtig, dat is liefde.
Weerspiegelt mijn leven de immense liefde die Christus mij die dag aan het kruis toonde? Dit plaagt me elke dag, vooral met Pasen, omdat ik aan de enorme omvang van het kruis word herinnerd. We maken allemaal ons dagelijks leven door, sommige dagen zijn meer een strijd dan andere, maar uiteindelijk is er vrede, waarom zou je iets vrezen? God is met ons, wandelt met ons, kijkt met ons naar de reuzen, nooit zijn we alleen. Er zijn momenten in het leven die niet waar lijken. God kan met ons wandelen en naast ons onze handen vasthouden. God leidt ons, hij draagt ​​ons soms zelfs. God beweegt niet, maar wij wel. Ik weet het in mijn leven, laat me een oude hymne parafraseren 'mijn hart is geneigd zich af te vragen.' Ik heb God nodig om het te nemen en het te verzegelen. Als het leven ons vasthoudt, hebben we de neiging om voor God terug te deinzen, soms zelfs door Hem de schuld te geven.
Hij kan het echter aan, hij kan zelfs onze woede verdragen. Ik weet dat ik tijden van extreme woede op God heb meegemaakt. Ik vraag waarom hij mijn kinderen heeft meegenomen voordat ik hun gezichtjes kon kussen? Waarom heb ik deze ziekte die mijn lichaam afneemt? Waarom werd ik op de universiteit seksueel misbruikt? Waarom is mijn leven omgeven door dood? Ik kan de keren niet tellen dat ik mijn pijn tegen God schreeuwde, schreeuwend totdat ik moe werd. Mijn woede heeft me soms verblind voor het feit dat God me door die tijden droeg, als hij dat niet was, zou ik hier vandaag niet zijn. Hij pakte me op en droeg me naar de andere kant van verdriet, zodat ik hem weer volledig onder ogen kon zien. Ik heb mijn vreugde soms in het leven verloren, wie niet? De vreugde keert terug als ik terugkeer naar het kruis, naar het fundament van wie ik ben.
God heeft me de mogelijkheid gegeven om van anderen te houden, om vreugde met anderen te delen, om over mijn pijn te schrijven om anderen erdoorheen te helpen, hij heeft me gezegend met een grote liefde in mijn leven en met een gezin dat me in liefde omringt. Ja, ik heb enorme pijn gehad, maar ik heb ook enorme vreugde gehad. Zonde kwam de wereld binnen, zonde veroorzaakt pijn, maar Jezus verbannen dat het toestaan ​​van vreugde binnen te komen. Mijn zonden moet ik bekennen, want hij betaalde de prijs ervoor, het is voorbij.
Paasweek is emotioneel voor mij, mijn hart doet pijn om wat Jezus heeft meegemaakt. Ik kan het niet uitstaan ​​om naar een film te kijken waarin het lijkt alsof mijn vader langzaam wordt vermoord terwijl toeschouwers op hem spugen. Het is te veel, mijn hart doet lichamelijk pijn, tranen stromen. Ik hou van die man, hij deed dit voor mij, voor jou, voor iedereen. Heeft hij het verdiend om zo te sterven? Het antwoord is een volmondig nee, hij was zonder zonde. Dit brengt me bij Paasmorgen, hij is opgestaan, hij heeft de dood, zonde, afwijzing overwonnen, zijn vader kan hem nu zien, het is pure vreugde, het was inderdaad voorbij! De pijn van de week ervoor is weg, er is alleen vreugde in de ochtend. 'God is niet dood, hij leeft, brullend als een LEEUW!' (Newsboys, Gods Not Dead, 2012). Stop om te luisteren, je hoort het gebrul in elke knuffel. De liefde zegeviert!