Algemeen
Ik werd vanmorgen wakker, zoals elke ochtend, gevuld met het aangename gevoel van heelheid. Mijn geest vol intentie en doel. Mijn lichaam op mijn gemak, genietend van de rust van een goede nachtrust. Ik word elke dag wakker met het gevoel dat ik de wereld zou kunnen veroveren. Er is een moment, een seconde of twee, terwijl mijn ogen zich openen en mijn zintuigen ontwaken, dat ik vergeet wie ik ben. Niet wie ik ben geweest, of wie ik bedoeld ben te zijn, maar wie ik ben in dit seizoen van mijn leven. Het is het vreemdste, er is onderweg een verwarring opgetreden. Een kind gevangen in het lichaam van een kind, volledig ondergedompeld in de geest van een volwassene. Nu is de volwassene, die zo hard nodig heeft om volwassen te worden, verloren in de zin van het kind dat ze moest zijn. Het kleine meisje waar ze volkomen recht op had. Een vrouw van middelbare leeftijd, met volwassen problemen, en een kinderlijke vermijding en angst voor alles. Ik wil niet volwassen worden - er is wat verwarring. Deze seizoenen komen en gaan, ze ebben en vloeien - ze laten me gewond, uitgeput en onbekwaam achter. Onbekwaam. Kan niet functioneren zoals een volwassen vrouw zou moeten. Dat is tenminste wat schaamte me vertelt - de lelijkheid diep van binnen, - de ongewenste en ongewenste duisternis van onwaardigheid. Dat is wat er vanmorgen is gebeurd. Ik werd wakker met een heel gevoel - vol goede bedoelingen. Laat de honden eruit. Bidden. Mediteren. Altijd doen wat gedaan moet worden, biddend, het momentum van een sterk begin zal me de dag door helpen. Ik weet nooit wanneer het gaat gebeuren door de verwarring in mijn hersenen, of misschien is het mijn lichaam. Ik ben er zeker van dat het beide is - elkaar triggeren en afschieten - waarbij mijn ziel wordt gekweld. Sommige dagen gebeurt het onder de douche. Routine leidt tot focus en focus tot momentum, maar op sommige dagen gaat alles verloren onder de douche. Pijn en uitputting houden me tegen van de eenvoudigste taken. Dit zijn de dagen, ik dank God voor de kracht en energie om uit bed te komen. Wat er daarna ook gebeurt, is naar mijn mening een bonus. Zoals bonussen gaan - wakker worden, ademen, voelen en voelen staan bovenaan de lijst. Maar als ik eerlijk ben, voelen sommige dagen zwaarder aan dan andere. Vandaag is een van die dagen. Ik kan de verwarring niet vaststellen, maar ik voelde het vroeg in mijn ochtendmeditatie. Overgave meditatie mijn eerste en favoriet. Toch zat ik daar met het gevoel dat mijn geest alert was bij het inademen, maar volledig verbrijzeld bij het uitademen. Mijn altijd obsessieve geest, welk deel van de hersenen dat ook mag zijn, zoekend naar een antwoord op het probleem. Waarom het duidelijke verschil in bewustzijn… alertheid? Laat los en adem…. En ik deed. Eindelijk, en volledig vervallen in een staat van ontspanning en fundering. Ik was klaar. Toen was er een moment. Er is altijd een moment - te veel verdomde momenten! Ik kon mijn man horen rommelen, en mijn hart anticipeerde op het moment dat hij mijn kantoor binnen zou lopen en me 'goedemorgen' zou omhelzen. Dat gebeurde niet, niet op dit moment, nee in plaats daarvan werd ik overspoeld door een geluid dat ik niet kon bevatten, maar het irriteerde me toch. A-ha, nog een voorbeeld van de storingen van mijn hersenen - repetitieve of onophoudelijke geluiden triggeren iets in mij. Ze hebben altijd. Ik ken de bron niet. Ik weet gewoon dat lawaai, te veel, te hard of zelfs een beetje eentonig, chaos in mijn hoofd veroorzaakt. Een explosie van vonken, veroorzaakt door een ongerechtvaardigde mislukking. Ik moest de bron van het geluid weten - angstig jeukend om te zoeken en te vernietigen wat het ook was. Tot mijn verbazing zag ik mijn man in de keuken staan en gracieus een halve rol tape aan een doos besteden die hij naar een vriend in Kansas verzendt. Waarom? Waarom het geluid? Waarom zoveel tape? Waarom zo verkwistend? Waarom zo luid? Dit is wat mijn geest met mij doet. Hou op! Ik zou blij moeten zijn hem te zien, gretig zijn hand uit te steken en hem vast te houden, maar in plaats daarvan voel ik me verdrietig en boos. Waarom? Dit slaat nergens op. Wat heeft hij verkeerd gedaan? Ik wed dat hij zichzelf hetzelfde afvraagt. Zijn gretigheid om te helpen, botste met mijn behoefte aan controle, waardoor we allebei in een mist van verwarring achterbleven. Ik wil geen controle hebben. Het kan me niet schelen. Maar daar zit hij dan, hij zit daar altijd, zijn adem in en wachtend op zijn beurt. Houdt me gegijzeld. Gedachten en woorden, warrig en verward, achtervolgd en gevangen me in een wereld van bedlam. Welke woorden zeg ik? Welke kies ik? Maar ik heb geen keus, ze komen allemaal naar buiten, zonder uitnodiging of bestelling. Ik ben van streek dat hij zoveel tape heeft gebruikt. Ik ben gewond dat hij niet 'goedemorgen' kwam zeggen. Ik ben geïrriteerd omdat hij iets afmaakt waar ik aan begonnen ben. Hij weet het beter - hij is degene die er een jaar of zo geleden op wees: 'weet je Aubrey, het is eenvoudig, je hebt een begin, een midden en een einde aan alles nodig.' Hij heeft gelijk. Maar het is allemaal zo klein. Hij kwam vanmorgen niet naar me toe, omdat hij mijn schrijven niet wilde onderbreken. En hij was klaar met het vastplakken van het pakketje, want dat is wat hij doet, hij raapt de speling op, waar ik het achterlaat. Ik zie het nu, maar het kleine meisje dat op de trap lag, kon het niet zien. Lichaam en geest triggeren reacties en zetten ongewenste bedoelingen op. Een verwarring. Een misverstand. Een misrekening. Mijn geest was verward met gevoelens van verwarring - een cluster van verdriet en woede. Voor wie? Voor hem? Kan zijn. In de kleinste en meest vluchtige momenten heb ik dit misschien allemaal voor hem gevoeld. Maar eerlijk gezegd draait het allemaal om mij. Mijn onvermogen om het juiste te doen, consistent en goed te zijn. Om altijd goed te zijn. Liefhebben en niet wonden. Om te geven, en niet om te controleren. Ik weet niet hoe ik mezelf van de verwarring en leugens moet afleggen. Mijn geest en lichaam bezet door vijandelijke troepen. De natuur stroomt ongecontroleerd, zodat iedereen het kan zien. Mijn verdomde hagedissenbrein beheert mij, naast zijn vrienden, angst en schaamte. Ik ben verdoofd voor alles behalve de pijn. Ik had in bed kunnen kruipen om me te verstoppen. Ik had daar de hele dag kunnen blijven, maar dat deed ik niet. Ik vond de ruimte en tijd om bij mijn apen te zitten, om te bespreken wat er mis was. Nogmaals, aangezien het misverstand bij ons is begonnen, zijn wij de bron. Dus nam ik mijn telefoon op en stuurde mijn man een verontschuldiging en een verklaring - 'Het spijt me - hormonen.' Gewoon weer een verwarring, een meedogenloze storing - moeder natuur valt me aan door mijn stroom. Hormonen bundelen hun krachten met mijn antagonistische vijanden. 'De dief komt alleen om te stelen en te doden en te vernietigen. Ik ben gekomen om het leven te hebben en het ten volle te hebben.' Johannes 10:10 foto door Joel Filipe
Algemeen
