Mijn voortdurende strijd tegen depressie
Als je mijn eerdere blogposts hebt gelezen, weet je dat ik lijd aan een bipolaire depressie. Het is een voortdurende strijd om de ups, en vooral de downs, mijn leven niet te laten beheersen. Het duwt mensen van me af en er is geen manier om te controleren hoe ik me voel. Ik raak absoluut gefrustreerd door mezelf omdat ik er geen controle over heb. De geneeskunde gaat slechts zo ver bij het stabiliseren van stemmingen. En als u alleen op medicijnen vertrouwt, heeft u problemen.
De hele maand of zo is mijn depressie erg geweest. Voor het grootste deel kon ik niet vaststellen waarom ik depressief was, zoals gewoonlijk. Dat maakte het frustrerender. De suïcidale gedachten kregen een heel nieuw niveau. Het werd zo erg dat ik bang was voor wat er in me opkwam. Een paar weken geleden heb ik 1 van die gedachten gevolgd (of geprobeerd te doen).
Ik besloot ongeveer een week geleden dat ik iets nodig heb waar ik fysiek naar kan kijken om mezelf eraan te herinneren dat er mensen in mijn leven zijn die om me geven. Het is alsof je ondersteuning hebt op de donkerste momenten waarop je die het meest nodig hebt, maar niet echt met iemand kunt praten. Ik noem dit mijn 'gelukkige dagboek'. Ik heb dit dagboek dat ik 7 jaar geleden kreeg dat ik verwaarloosde na een paar keer erin te hebben geschreven. Ik bracht het terug naar buiten om aan mijn nieuwe project te beginnen. Ik heb foto's opgenomen van mensen om wie ik geef. Mijn meest recente aanwinst is een foto van mij en mijn adviseur, die mij al 7 jaar kent, maar pas vorig jaar officieel mijn adviseur werd. Ik ben absoluut dol op haar. Ik bewonder haar en mijn respect voor haar is groot. Ze is altijd gemakkelijk geweest om mee te praten en ze is empathisch voor mijn problemen. Om nog maar te zwijgen van het feit dat ze een groot deel uitmaakt van mijn ondersteuningssysteem. Ik bezoek haar zo vaak dat ik zeker weet dat ze het beu is me te zien. Hoe dan ook, de foto is genomen na mijn afstuderen. Het behoeft geen betoog dat als het haar niets kon schelen, ze me niet zou tolereren. Ik heb ook sms-berichten geplakt die veel voor me betekenen, evenals e-mails die me mensen laten zien Doen welke.
Vorige week heb ik een auto-ongeluk gehad. Het was niet erg, en het had veel erger kunnen zijn. Het gebeurde op een dag waarop ik emotioneel en mentaal een dunne lijn liep. Het ongeluk gooide me bijna over de rand. Ik had gelukkig een afspraak met mijn geweldige therapeut ... die altijd steun geeft, me tolereert en absoluut aardig is. Omdat mijn auto aanvankelijk bestuurbaar was, reed ik naar haar kantoor waar ik hysterisch binnenliep. De hele tijd werd besteed aan het kalmeren en beschermen van mij. De volgende dag bezocht ik mijn adviseur, en ze vertelde me dat twee van mijn professoren bezorgd waren en naar mij hadden gevraagd. Ik was erg ontroerd, dus ik mailde ze om ze te bedanken. Hun reacties raakten me echt, dus ik voegde ze toe aan mijn 'blije boek'. Ik bedoel, als een professor je een ongelooflijk hoog compliment geeft, zoals een van hen deed, dan gewoon hebben om het toe te voegen omdat het speciaal is.
Het zijn dit soort kleine dingen die me helpen herinneren dat mensen om hen geven. En nee, mijn therapeut heeft dit niet voorgesteld, ik heb het zelf bedacht. Voordien merkte ik dat ik sms-berichten of e-mails herlas, maar ze waren overal. Het was gewoon een inspanning vind hen. Dus nu draag ik dit dagboek. Ik heb ook een ander dagboek dat meer als een dagboek werkt. Ik voel me echter niet verplicht om er elke dag in te schrijven. Ik gebruik het om goede herinneringen op te schrijven. Een paar weken geleden heb ik bijvoorbeeld mijn memoires gepresenteerd op het Colloquium van de afdeling Engels. Ik was niet al te zenuwachtig totdat ik daar aankwam, maar achter het podium achterblijven en iets persoonlijks lezen was moeilijk. Dankbaar had ik steun. Drie van mijn professoren bleven voor mijn presentatie, en dat betekende veel voor me. Die avond, terwijl de herinnering nog vers in mijn geheugen zat, schreef ik snel de gelukkige herinneringen en gevoelens op voordat ik naar bed ging. Het was de enige dag die weken dat ik gelukkig was.
Er is veel voor nodig om door een depressie heen te komen. Geneesmiddel. Steun van familie en vrienden. Mindfulness. Activiteiten. Niet alles werkt voor iedereen. Ik kreeg onlangs te horen dat ik Jezus moest zoeken zodat mijn problemen zouden worden opgelost. Er is mij ook verteld dat de reden dat ik depressief ben, is omdat er een demon in mij zit. Religie is niet voor iedereen weggelegd. Ik heb absoluut respect voor degenen die religie nuttig en geruststellend vinden, maar het is niets voor mij. 'Vrolijke boeken' zijn niet voor iedereen weggelegd. Soms helpt zelfs medicijnen niet. Het is moeilijk om mensen duidelijk te maken dat hen vertellen dat ze gewoon gelukkig moeten zijn, niet de oplossing is. Het maakt de situatie zelfs vaak erger!
Ik ben echt dankbaar voor de steun die ik heb. Ik heb een adviseur die ik mag kennen en waarvan ik kan leren. Ik maak eigenlijk deel uit van een afdeling bij FSU geeft voor hun studenten, en helpt ze graag op alle mogelijke manieren. Ik heb een geweldige therapeut die, zelfs nadat ze haar oorspronkelijke baan heeft verlaten, waar ze me begon te zien, de tijd neemt uit haar persoonlijke leven om me weer als cliënt aan te nemen. Ik heb 3 beste vrienden die ik niet vaak zie vanwege de afstand, maar ik weet dat ze er meestal zullen zijn als ik ze nodig heb. Ik heb in het verleden veel geweldige leraren gehad die me hebben geholpen meer over mezelf te leren. Hoe vreselijk mijn situaties ook zijn (ik ben er vrij zeker van dat ik de definitie ben van een personage uit een realistische / naturalistische literaire beweging), ik kom er nog steeds sterk uit, en ik blijf nog steeds vechten. En als mijn brein zegt dat het niemand iets kan schelen, en dat ik alleen ben .... mijn ‘blije boek’ bewijst het tegendeel. De ketting om mijn nek van mijn adviseur bewijst het tegendeel. Simpele interacties met mensen bewijzen het tegendeel.
