Post kanker!

Vandaag was het precies twee jaar geleden dat mijn kanker werd verslagen. Verslagen als de laatste misleide verliet de ene aarde. Vandaag voelde ik heel anders, dacht ik dat ik wakker werd07:30om mijn e-mails te bekijken. In een e-mail stond de berg Sinaï en ik opende het snel alsof ik het ergste van het ergste verwachtte. Ik logde in op mijn beeldaandeel en het toonde mijn MRI-scan van 3/4/16 (zowel ruggengraat als hoofd) en dacht dat ze vanaf dit weekend waren gepost, niet wetende dat het een jaar vrij was.

Snel vooruit naar het middaguur11 uur- Ik wilde mijn scans opnieuw lezen, maar besefte toen dat wat ik eerder had gelezen een jaar vrij was. Voor die paar uur ertussen voelde ik me geweldig. Ik voelde me onbezorgd alsof ik kanker weer had verslagen, pas toen ik me realiseerde dat ik het verkeerde resultaat las dat me plotseling naar beneden bracht. Ik verwijderde mezelf van de klas en begon snel het radiografiecentrum te bellen om te zien waar mijn resultaten waren. Dit gebeurde pas toen ik in paniek raakte. We hebben de neiging om ons zorgen te maken over dingen die we niet kunnen veranderen. De avond ervoor viel ik prima in slaap omdat ik wist dat ik de resultaten van vandaag niet kon veranderen, dus waarom raakte ik in paniek als de resultaten die ik las verkeerd waren?

Ik ga hier niet langer zitten klagen, of focus voeden met dingen die al voor ons in het leven zijn bepaald. Als ik de avond ervoor en de volgende dag een MRI heb gemaakt, waren mijn resultaten niet klaar, of was er een fout bij het ontvangen van de afbeeldingen, raad eens - die afbeeldingen zijn nog steeds die afbeeldingen, ongeacht hoeveel u zich zorgen maakt of hoe snel u ze krijgt . Nu kan het resultaat van de afbeeldingen in beeld worden gebracht van hoe je ze opneemt, en als het slecht is ga je op zoek naar de goede middelen om ze weer goed te maken. Als er geen slecht nieuws is, neem je je roeping in het leven voor wat het is. We hebben allemaal een vervaldatum bij ons, het enige is dat we niet kunnen zien wanneer we vervallen. Waarom alles haasten als er geen reden is om te haasten.

Mijn nieuwe normaal is weer kankervrij te zijn - ik begin eindelijk te leren hoe ik dat als persoon kan accepteren. Ik maakte me altijd zorgen over de dingen die ik niet kon beheersen, en de dingen die ik wel kon beheersen. Ik rookte al sigaretten voordat de dokter me toestemming gaf om voedsel van de buitenwereld te eten - en ik bleef tegen mezelf liegen dat ik er maar één rookte en dat het me geen pijn zou doen. Totdat ik een telefoontje kreeg van iemand die ik anoniem zal houden. Hij vertelde me zijn verhaal over kanker, dus ik begon alle vragen te stellen die iemand aan een andere kankerpatiënt zou stellen. Hij vertelde me het tegenovergestelde - iets wat ik al een tijdje voelde. Hij gaf me het gevoel dat hij tegen zichzelf loog over zijn kanker om zijn problemen met zijn gezin niet onder ogen te zien. Ik begon in te zien dat dat ook was wat ik aan het doen was, ik rookte sigaretten omdat ik zo dom was van het leven en toch perfectie predikte aan iedereen om me heen. In januari heb ik mezelf en mijn verloofde een belofte gedaan dat ik zou stoppen met roken omdat mijn scans steeds schoon terugkwamen, maar pas nadat ik deze laatste Newport had gerookt om een ​​schone scan te vieren. In werkelijkheid wilde een deel van mij ziek blijven. Mensen die van me hielden, beschouwden me als nep, maar de buitenwereld begreep me. Je kunt het geld van de vuilnis meenemen om de geur te verwijderen, maar je kunt nooit het feit verwijderen dat het geld ooit in de vuilnisbak heeft gezeten, zoals ik. Mensen zagen me als die waardeloze persoon, maar nu probeer ik goed te zijn en voor hen is het een daad. Voor de buitenkant ben ik een wonder, een zegen van God.

Ik heb ook cannabis gevonden tijdens mijn strijd tegen kanker, waardoor ik naast kanker met zoveel meer uitdagingen te maken kreeg. In het begin kreeg ik te maken met een opiaatstrijd waarbij ik een familielid moest verliezen om te beseffen dat het een probleem was. Godzijdank heb ik nooit gestolen om ze te krijgen - ik kreeg ze voorgeschreven, maar loog tegen doktoren over mijn pijn, om steeds meer te krijgen. Toen ik dat opgaf, had ik het gevoel dat ik nu weer moest gaan leven, dus ik begon snel geld te zoeken om verloren tijd terug te krijgen, maar de echte kwestie was dat ik een groter gat voor mezelf aan het creëren was. Toen ik de medicatie opgaf, begon ik met mijn eigen geld te gokken, dat snel opliep na een nacht dat ik drieduizend dollar won in een casino, dat me een reis boekte. Ik raakte verdwaald in het geld - het snelle geld en ik maakte me geen zorgen meer over hoe ik het kreeg. Ik begon te stelen om geld te krijgen, van mijn vader. Een persoon waar ik mijn hele leven naar opkeek, een persoon die een leider was ... die nooit volgde, ook al gaven zijn keuzes in het leven hem alleen het pad om te volgen. Vorige maand vertelde ik mijn vader de waarheid, met veel emoties. Het punt van dit alles is om jezelf te accepteren, te stoppen met klagen en het beter te doen.

Ik wil niet langer de oude ik zijn, ik vind de nieuwe zoveel leuker. Als deze nieuwe ik iemand iets kan vertellen, zou het zijn om nu jezelf te blijven omdat je zo open kunt staan ​​voor een wereld die zo gesloten is, en om ook mensen toe te staan ​​om je uit te lachen omdat je anders bent. Omdat je lacht dat ze hetzelfde zijn. Hetzelfde zijn is geen goede zaak - we zouden niet kunnen leren en we zouden gevangenen worden voor onze eigen hersens. De hersenen zullen dan je geest beheersen om alleen maar te volgen. Leid en als niemand volgt, zijn dat niet de problemen van de leider, want hij moet de volgers naar het doel leiden, niet dragen. Moge Allah, Boeddha, of wat dan ook waarin je gelooft, je prachtige zielen gezondheid geven.