Rijk aan geliefden
Katharine Clifton (gespeeld door Kristin Scott Thomas, van The English Patient):
Mijn liefje. Ik wacht op je. Hoe lang is de dag in het donker? Of een week? Het vuur is verdwenen en ik heb het verschrikkelijk koud. Ik zou mezelf echt naar buiten moeten slepen, maar dan zou er de zon zijn. Ik ben bang dat ik het licht aan de schilderijen verspil en deze woorden niet schrijf. We sterven. We sterven rijk aan geliefden en stammen, smaken die we hebben ingeslikt, lichamen die we zijn binnengegaan en zijn opgegeten als rivieren. Angsten waarin we ons hebben verstopt, zoals deze ellendige grot. Ik wil dit allemaal op mijn lichaam laten merken. Waar de echte landen zijn. Geen grenzen op kaarten met de namen van machtige mannen. Ik weet dat je me naar het Palace of Winds zult komen dragen. Dat is wat ik wilde: met jou op zo'n plek lopen. Met vrienden, op een aarde zonder kaarten. De lamp is uitgegaan en ik schrijf in het donker.
Rijk aan geliefden. Ik hou van die lijn. Het is zo vol in je mond en geest. Het speelt op de tong en oefent allerlei lipbewegingen en fysieke spraak uit. Ik hoop dat je het geprobeerd hebt te zeggen. Hard op. Je doet alsof je een kus hebt als je het woord rijk vormt. En het woord met. Het is een lijn voor altijd.
Rijk aan geliefden. Ik denk dat we allemaal rijk sterven met geliefden. Misschien kende u uw man of vrouw alleen intiem. Maar we hebben allemaal mode van geliefden. Mijn familie houdt van me. Mijn vrienden houden van me. Vreemdelingen houden van me. En we houden van velen. Seksueel of niet.
Ik ben nog nooit zo dicht bij een ander mens geweest als bij mijn man. Ik ben daar zo dankbaar voor. Hij weet alles van me en houdt nog steeds onvoorwaardelijk van me. Zelfs als hij boos op me is. Hij geeft het misschien niet toe. Of besef het. Maar als je erop drukt, houdt hij nog steeds van me. Dat -Is niets minder dan een wonder en niets om als vanzelfsprekend te beschouwen.
Mijn man met al zijn fouten en gebreken is de meest genereuze, vriendelijke en gepassioneerde minnaar die ik ooit heb gekend. En ik heb mijn deel gehad. Maar ik zou mijn deel inruilen voor deze ene liefde. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik de enige persoon heb gevonden die al mijn wensen kon vervullen en het zo goed kon doen. Hij is slim, grappig en oh zo uitbundig in zijn fysieke liefde voor mij. Sommigen kijken misschien naar mijn man en vragen zich af wat ik in hem zie, maar hij is een minnaar van wereldklasse. Hij is Italiaans. Wat ga je doen? Je kunt het stadhuis niet bestrijden.
Ik zeg dit alles, niet om op te scheppen, maar om te demonstreren. Zelfs met een rijk, weelderig liefdesleven? Een liefdesleven zonder aardse vergelijking? Het kan niet in de buurt komen van mijn groeiende verslaving aan Christus.
Als mijn liefdesleven met mijn man vergeleken werd met de afstand aarde-tot-maan (ik hou van jou tot de maan en terug), dan zou mijn relatie met Christus de afstand zijn van de aarde tot de zon (zoon). Ik hou van mijn man met alles wat ik heb. En ik geloof echt dat hij na 17 jaar huwelijk op dezelfde manier van mij houdt. Maar het raakt niet eens hoe Christus en God voor mij voelen. Zelfs mijn relatie met mijn dochter kan niet in de buurt komen van hoe God voor mij voelt.
De Bijbel vergelijkt onze relatie met Christus als huwelijk en soms onze relatie met God als ouder en kind. En dat zijn prachtige voorbeelden van hoe Hij liefheeft. Maar ik denk niet dat we met onze kleine geest kunnen zien hoe groot Gods liefde is.
Ik hoor mensen vaak spotten. (Spottend? LOL) Waarom zou God het universum, zo groot als het is, alleen voor onze wereld creëren? Waarom zou een grote God in de hemel om mij geven? Waarom zou God de mens scheppen en deze simulatie van liefde spelen?
God is simpelweg liefde.
Niet dat Hij gewoon liefheeft, maar dat Hij het Liefdeswezen is. We zijn naar zijn beeld gebouwd. Hij is een relatie. Wij zijn ook liefde. Liefde is niet alleen een woord of een handeling. Het is een continu gekozen handeling, werkwoord, zelfstandig naamwoord, gemoedstoestand. Offer.
Hij heeft ons gebouwd voor liefde. Om een relatie en gemeenschap met Hem te hebben. We leven met de bedoeling geliefd te worden. We worden geboren met een brandend verlangen om gezien te worden, bemind te worden, overvloedig te worden. Ik zie het in mijn dochter. Ik zie haar brandende verlangen om opgemerkt en geprezen te worden. Maar ze heeft nog nooit een dag gekend zonder liefde. We hebben lof en liefde op haar hoofd gestapeld en ze verlangt er nog steeds naar om diep en intiem gekend te worden. Ze verheft haar stem, spreekt haar mening uit en wil zo graag gehoord worden. Ik bid dat ze op een gegeven moment leert dat God luistert. En als we terug luisteren? Hij zal zo'n diepe liefde en begrip tonen. Als we onze geest maar genoeg kunnen kalmeren om te weten, er wordt zo volkomen van ons gehouden. Zo rijkelijk. Zo rijkelijk. Dus permanent. Ik hoop alleen dat ze dit sneller vastlegt dan ik.
De vraag in mijn hoofd is deze: als God het universum heeft geschapen en wij erkennen Hem hierin niet, hoe kan hij zich dan geliefd voelen? Zelfs God wil lof voor alles wat Hij heeft gegeven, geschapen en geofferd. En Hij verdient het. Wat heeft de mens ooit gedaan om te vergelijken met wat God heeft gedaan? Zijn we niet geboren met verlangen naar lof?
Ik heb mijn hele leven alle vormen van plezier achterna gezeten. Voedsel, aandacht, liefde, seks, troost, pijnstilling. En het bevredigt niet. Het houdt niet stand. Het duurt niet lang. In een oogwenk gaat de bevredigende volheid van prestatie verloren door de lichtpulsen van het universum. Er is geen blijvende voldoening als je op wereldse dingen vertrouwt. Maar wanneer ik enig begrip krijg van de goddelijke voorzienigheid of het testament van liefde, het vermogen om verleidingen te weerstaan of de vervulling van bijbelse zaligheid, duurt het. Als ik mezelf disciplineer in werk of temperament, is dat een smaak die rijk is aan liefde. Een maaltijd die heelheid, volheid brengt.
Al het ware geluk en de vrede van mijn leven is voortgekomen uit gehoorzaamheid. Begrijpen en accepteren van die geschenken die speciaal voor mij zijn gereserveerd. We moeten omarmen wat ons wordt gegeven, niet jaloers zijn op wat we nooit kunnen hebben.
