Stappen om los te laten

Ik heb mijn moeder nooit echt vergeven. Ik was en ik heb nog steeds contact met haar, we zien elkaar. Veel meer dan vroeger. In het begin gingen de maanden voorbij en belde ze niet meer. Ik heb nu een betere band met haar dan ooit. Ik geloof dat dat komt doordat ik eindelijk het masker heb afgepeld dat ik op mezelf had geplakt als resultaat van mezelf te beschermen. Mijn ziel klampte zich nog steeds vast aan het ooit gebroken hart van mijn vader en in het verleden. Ik had een schuldgif dat door mijn aderen stroomde. Mijn hart zeven jaar lang dagelijks vergiftigd en ik heb het nooit echt aan mezelf toegegeven. Toegeven is een eerste stap in elk aspect van ons leven. Eerlijk zijn tegen jezelf is de gezondste beslissing en de grootste gunst die je in je leven hebt gedaan. Ik ga enkele stappen delen die ik heb gevolgd in mijn proces van loslaten, want dat is een moeilijk maar lonend proces, geloof me.

Het toegeven

Ik weet dat het moeilijk is om ten eerste toe te geven, laat staan ​​jezelf toe te staan ​​de doornen in je hart los te laten. Het verleden kan een prachtige roos zijn die we elke dag water geven en bewonderen, zelfs nadat ze verrot is. Het verleden kan een hoop doornen zijn waaraan we ons stevig vasthouden omdat we denken dat dit het enige is dat onze littekens kan vullen. Vooral dan is het moeilijk om het los te laten omdat het geen prettig gevoel is om te bloeden maar het bloeden stopt. We moeten de wonden gewoon laten ademen.