Sympathiseren of inleven… dat is de vraag
Enkele jaren geleden had ik een vreselijk auto-ongeluk. Het was een normale donderdagochtend en de snelweg was redelijk druk zoals gebruikelijk voor die tijd van de ochtend. Ik reisde met de verkeersstroom mee, op de uiterst rechtse rijstrook en deed ongeveer 120 km / u. Er viel een lichte motregen en de wegen waren nat en glad omdat het de hele ochtend had geregend.
Ik raakte een natte plek op de snelweg en maakte een hydroplan. De auto kreeg een hevige neergang en reed tegen de zijmuur en kaatste terug in tegemoetkomend verkeer. Auto's sloegen tegen me aan en raakten me aan alle vier de kanten. Het was alsof de auto een pingpongbal werd terwijl hij heen en weer werd geslagen over de snelweg ...
Het ongeval was traumatisch en verwoestend. En terwijl ik vrijwel ongedeerd wegliep, raakten drie andere personen bij het ongeval ernstig gewond.
Ik was geschokt, bang om te rijden en geschokt dat anderen gewond raakten bij het ongeval terwijl ik ongedeerd wegliep. Het enige lichtpuntje temidden van de schok, tranen en hartzeer was het begrip, de toewijding en de oprechte zorg die mijn familie en vrienden toonden toen ik door het genezingsproces ging. Het betekende alles voor mij.
Enkele maanden later pleegde een vriend van mij zelfmoord. Opnieuw wendde ik me tot mijn ondersteuningssysteem. Deze keer was hun reactie echter een beetje anders. Het was niet dat het ze per se niets kon schelen, het was gewoon dat ze hun gevoelens een beetje anders uitten. Ik voelde dat ze niet helemaal konden voelen waar ik vandaan kwam. Ze leken meer begripvol en emotioneel ondersteunend te zijn tijdens mijn auto-ongeluk. Door hun lauwe en ietwat afstandelijke reacties voelde ik me verward en een beetje gekwetst.
Deze twee ervaringen hebben me het verschil geleerd tussen empathie en sympathie.
Het verschil tussen empathie en sympathie
Toen ik eenmaal wat afstand kon nemen van de situaties en ze wat objectiever kon bekijken, realiseerde ik me een paar belangrijke factoren die hielpen bij het verklaren van de tegenstrijdige reacties die ik kreeg.
Het eerste dat ik leerde, is dat wanneer mensen gedeelde of soortgelijke ervaringen hebben, ze een concreet referentiekader hebben. De situatie resoneert meer met hen.
Tijdens mijn auto-ongeluk hoorde ik dingen als: 'meisje, ik weet hoe je je voelt' of 'Chili, na mijn auto-ongeluk voelde ik me hetzelfde, neem zoveel tijd als je nodig hebt voordat je weer achter het stuur kruipt', en 'Bel me als je weer wilt gaan rijden, ik ga met je mee.'
Deze reacties kwamen van een plek waar ik wist hoe ik me op dat moment voelde. Deze reacties waren besprenkeld met vriendelijkheid, bezorgdheid en vooral, empathie.
Het tweede belangrijke dat ik heb geleerd, is dat als het gaat om ervaringen die anderen vreemd zijn, mensen de neiging hebben hun gevoelens te distantiëren en geneigd zijn om advies te geven. Dit soort reactie - hoewel het onverschillig, koud en een beetje ongevoelig kan lijken, is echt een geboorte uit een plaats van oprechte zorg en sympathie .
En daar zit het verschil tussen empathie en sympathie. Empathie is het vermogen om de situatie vanuit het perspectief van de ander te zien. Het is het vermogen om in zijn of haar schoenen te staan en de buikstoot te doorstaan.
Sympathie daarentegen stelt een andere persoon in staat de situatie door de lens van een toeschouwer te zien - vergelijkbaar met het kijken naar een film. Het is een plaats van afstand en onervarenheid. Het stelt een persoon in staat om de darmstoot te zien, maar niet te voelen. Het laat de toeschouwer achter: “Man, dat moet pijn hebben gedaan. Als ik ze was, zou ik ... '
Leren om op de juiste manier te sympathiseren als je niet kunt inleven
Het ergste dat u kunt doen in een tijd van onrust, is ongevraagd advies geven. Je bedoelt het natuurlijk goed, maar ongevraagd advies geven is nooit een goed idee. Negen van de tien keer dat iemand wanhopig is, wil hij zich gehoord en begrepen voelen. Hoe moeilijk het soms ook is (meestal) - gewoon naar iemand luisteren kan het nuttigste en meest geruststellende zijn dat je kunt doen. Als iemand pijn heeft, overtreft emotionele steun altijd praktisch advies.
Stel dat het bedrijf van uw goede vriend aan het herstructureren is en dat uw vriend een van degenen is die wordt ingekrompen en dat u nog nooit met baanverlies of werkloosheid heeft geworsteld.
Dingen zeggen als 'je hebt tenminste je gezondheid' of 'je hebt geld bespaard, het komt wel goed ...' zal niet helpen. Deze uitspraken zijn correct en je vriend keert terug, maar de echte strijd heeft misschien helemaal niets met geld te maken. Hij of zij zou zich verraden, gedevalueerd, niet gewaardeerd kunnen voelen en zijn identiteit kunnen verliezen. Die reacties gaan niet over hoe de persoon zich voelt.
En weersta alstublieft de verleiding om onmiddellijk ongevraagde vacatures te verstrekken. Geef ze de tijd om de situatie te verwerken.
Het eerste dat u in deze situatie moet doen, is erkennen dat u NIET begrijpt wat ze doormaken - en dat is oké.
In plaats van eerst in het hoofd te duiken en te proberen het met al je pragmatisme op te lossen, luister dan eerst. Probeer te begrijpen hoe ze zich voelen. Probeer voor te stellen wat ze zeggen in je geestesoog - niet hoe je je zou voelen in de situatie, maar probeer je voor te stellen hoe ze zeiden dat ze zich voelden.
Dan en alleen dan zou u moeten spreken. En als je dat doet, zeg dan dingen die hun zorgen bevestigen en aanpakken, zoals: 'je hebt zoveel tijd en energie in die baan gestoken, ik begrijp waarom je je verraden voelt', of 'je hebt gelijk, ze hadden op zijn minst moeten geven u een waarschuwing dat het bedrijf aan het inkrimpen was ... '
Als al het andere niet lukt, is gewoon luisteren, tranen wegvegen en ze laten weten dat je hier bent - wat ze ook nodig hebben ... is meer dan genoeg
