Waarom aardig zijn de juiste keuze is - van een voormalig gemeen meisje.

'So FETCH!' - Gretchen Wieners

Het is moeilijk te geloven dat toen ik op de middelbare school zat, ik in mijn eigen versie van 'Mean Girls' zat, minus het geheel dat we roze dragen op woensdag-spiel. Maar ja, ik was een gemeen meisje.

Het is oké als je zachtjes vloekt dat ik er een van ben die klootzakken van die middelbare schooldagen (excuseer mijn Frans). Ik vloek in mijn eigen adem dat ik dat gedrag door mij heb laten zien. Maar helaas… het gebeurde (nou ja een jaar… maar toch!).

Eerlijk gezegd was ik een tiener die probeerde me aan te passen. Het was tenslotte mijn eerstejaarsjaar en het was al moeilijk genoeg om met hormonen om te gaan, voeg een gebouw vol tieners met hormonen en angst toe, je kunt je waarschijnlijk voorstellen wat het eindresultaat was.

Ik was eenzaam. Dus een groep meisjes - niet populair, maar mensen wisten wel wie ze waren, nodigde me uit om met hen om te gaan. Ik voelde me zo misplaatst dat ik op dat moment heel blij was dat iemand me uitnodigde om bij hen te komen zitten. We hadden dezelfde humor en ik vertelde hen over veel dingen - ik had het gevoel dat ik mijn plek had gevonden.

Pas toen ik begon te vertakken en andere mensen leerde kennen, werd het lelijk. Het hoofdmeisje - laten we haar 'Head Honcho' noemen, zou uithalen naar personen die het niet met haar eens leken te zijn. Ze fluisterde dingen zachtjes en ze praatte constant tegen ons allemaal in onze kleine groep.

Zij en een ander meisje in onze groep hadden een enorme fall-out - het bracht ons allemaal op een moeilijke plek. En toen ik het andere meisje vriendelijkheid toonde, werd ik gezien als een slechterik in 'Head Honchos' -ogen. Ik zag de 'Head Honcho' als een echte vriend, terwijl de vriendschap in werkelijkheid giftig was. Ze heeft me ertoe aangezet om gedrag te vertonen waar ik spijt van heb.

Dit gedrag omvatte onder meer liegen tegen mijn ouders, mijn huiswerk niet doen wat dan ook, en mensen labelen. Ja, ik heb mensen een label gegeven, we hadden zelfs een geïmproviseerd 'Burn Book' (in de film en in mijn situatie is het eigenlijk een boek waarin je op de meest akelige manier over mensen praat).

Ik voelde me slecht over mezelf elke keer dat “Head Honcho” en de groep (inclusief mezelf) hierbij betrokken raakte. Bovendien waren mijn relaties op alle fronten en cijfers op de klippen gelopen - niemand vertrouwde mij, en ik vertrouwde mij ook niet. Tegen het einde van het jaar probeerde ik, ondanks de rotzooi die ik had gemaakt en de gevoelens die ik had gekwetst, de dingen recht te zetten en ging het pad van vriendelijkheid in.

Het resultaat? Mijn cijfers verbeterden, mijn band met mijn ouders werd sterker, en hoewel het op de middelbare school zat, ontmoette ik een aantal toffe mensen die me heel aardig vonden. Binnen die hele gemene meidengroep bleef ik alleen maar bevriend met een van de meisjes die toegaf dat ze hetzelfde voelde als ik.

Wat 'Head Honcho' betreft, zij en ik spraken niet meer. Het was niet het einde van een vriendschap met een hard gevoel. Ik denk dat ze zich realiseerde dat de manieren van roddelen en onbeschofte opmerkingen haar ook geen goed deden.

Dus wat is de moraal van het verhaal? Welnu, een paar dingen kunnen hieruit worden afgeleid (ik hou van dat woord), hieruit:

1.) Zoals de titel van het artikel al zei, is het zoveel gemakkelijker om aardiger te zijn! Je voelt je goed over jezelf, het kost veel van je om negativiteit constant in andere richtingen te duwen. Wanneer je positiviteit toont aan anderen, sijpelt er een stralende warmte door je lichaam.

2.) Ik pleit niet voor gemene meisjes. Ik was er een - maar ik voelde me niet zo goed over mezelf, zelfs niet toen ik in mijn kleine roddelgroepje zat - ik voelde me nog steeds vervreemd. De waarheid is dat de gemene groep op uw school waarschijnlijk dezelfde gevoelens over zichzelf heeft.

3.) Verander nooit jezelf of je waarden om erbij te horen. Ik snap het, de middelbare school is een hete puinhoop. Maar sluit geen compromissen met wat u weet dat juist is, zodat u het risico kunt lopen er als een loser uit te zien. Het is het niet waard en geloof me, als je eenmaal bent afgestudeerd, maakt het zeker niet meer uit.

4.) Probeer anderen niet te beoordelen. Het is de menselijke natuur, we doen het allemaal. Maar hoe meer ik over iemand oordeelde, hoe meer ik me voor iedereen afsloot. Je weet maar nooit, die vreemdeling en jij zouden goede vrienden kunnen worden.

En tenslotte…

Ik neem eigenaar en verantwoordelijkheid voor mijn daden en woorden. Ik was een gemeen meisje, ik was ook een dom meisje en ik ben ook een mens. Ik kan niet teruggaan om de beslissingen die ik heb genomen te veranderen, maar ik kan er wel naar kijken en een positieve toekomst tegemoet gaan.

Sam