Dagelijkse inspiratie: ter nagedachtenis aan een vriend
Fijne St Patrick's Day! Vandaag is het 25 jaar geleden dat mijn vriend stierf. Roberta Ann Pfeiffer, haar verloofde Robert en hun 2 honden werden gedood door een dronken chauffeur op St. Patrick's Day, 1992. Dit bericht is ter nagedachtenis aan hen.
Volgens de National Highway Traffic Safety Administration zijn bij ongeveer 40% van de verkeersdoden op St. Patrick's Day dronken chauffeurs betrokken.
Om je te helpen veilig te blijven op deze St. Patrick's Day, heb ik een paar tools gevonden die je kunt gebruiken:
- NATIONALE GIDS VAN AANGEWEZEN BESTUURDERS -In veel steden in heel Amerika zijn er ‘aangewezen chauffeursdiensten’ beschikbaar. Deze bedrijven brengen u en uw auto daadwerkelijk veilig naar huis.
- UBER -DrinkingAndDriving.Org en Uber werken samen om ervoor te zorgen dat u nooit de passagier van een dronken chauffeur wordt! Als uw rit naar huis heeft gedronken, stap dan alsjeblieft NIET bij hen in de auto. Je eerste Uber-rit is gratis tot $ 20 met de DrinkingAndDriving.Org-code DADO.
- SOBERRIDES.ORG -Vanaf TxDOT, live informatie over het openbaar vervoer die overal werkt
- NEEM DE SOBER BESTUURDER BELOFTE -Volg deze link om te lezen en neem de belofte om vandaag een nuchtere chauffeur te zijn.
Roberta Ann Pfeiffer, of kortweg Bobbie, was mijn jeugdvriendin. Ze was een groot deel van mijn leven als kind en iedereen die mij kent, kan je dit vertellen. Zij was mijn beste vriendin. We waren onafscheidelijk. Ik kan eerlijk zeggen dat ze mijn held en inspiratie was.
Bobbie had een lichamelijke handicap, hoewel je dat nooit zou weten aan de manier waarop ze leefde. De beste manier om haar handicap te omschrijven, is door te zeggen dat ze werd geboren zonder een dijbeen in haar linkerbeen, waarbij haar knie op de plaats van haar heup werd geplaatst. Dit vereiste het gebruik van een kunstbeen. Maar dit remde haar in het geheel niet af.
Ze leerde fietsen en we reden de hele stad door, ik met twee goede benen en haar één! Ze ging graag zwemmen in het plaatselijke openbare zwembad, ook al moest ze haar been afdoen. Mensen staarden natuurlijk. Maar het deerde haar niet. Als dat zo was, liet ze het niet merken. Af en toe maakte ze een pittige opmerking tegen iemand, maar op een leuke, luchtige manier.
Toen we op de middelbare school zaten, verhuisde haar familie ongeveer zes uur weg. We hielden een tijdje contact, maar langzaamaan verloren we het contact. Toen, op 17 maart 1992, St. Patrick's Day, kreeg ik een telefoontje van Bobbie's grootmoeder. Bobbie, samen met haar verloofde en hun 2 honden werden frontaal geraakt door een dronken chauffeur en op slag dood. Ik was kapot. De wereld had een geweldige ziel verloren, maar ze had haar sporen nagelaten.
Ze had mij en iedereen om haar heen waardevolle lessen geleerd. Ik heb zoveel geleerd van Bobbie, over het leven, over mezelf, over zelfvertrouwen en houding. Ze belichaamde alle citaten die ik hierboven heb opgenomen. Ze concentreerde zich op wat ze kon doen, niet op wat ze niet kon. Het kwam niet bij haar op om zich door haar handicap te laten vertragen.
Nu, dit is een beetje zwaar geworden, ik weet het. Dit zou opbeurend en inspirerend moeten zijn. Ik beloof je dat je weggaat met een glimlach op je gezicht. Ter nagedachtenis aan mijn vriend wil ik je voorstellen aan Nico, een jongen met 1 been. Bekijk deze korte video van 2:11, terwijl Nico groeit en ongelooflijke dingen doet. Moge hij en Bobbie je inspireren om je te concentreren op wat je kunt, niet op wat je niet kunt. GENIETEN!
https://www.youtube.com/watch?v=7ZMzA9y_nTk
