Dokter gaf het weer op

(Alsjeblieft zie 'Over ’Voor het doel van deze blog
en hier is hoe en waarom het begon)

'Het spijt me te moeten zeggen dat ik nu niet veel kan doen, we hebben geen opties meer en er is ook geen medicatie meer om te proberen.'

De woorden die ik het meest vreesde om te horen, kwamen voor de miljoenste keer OPNIEUW uit. En zo ging mijn vrijdag vorige week. TGIF he! Mijn dokter is geweldig. Hij is de meest gepassioneerde en meest gevende persoon geweest. Hij deed zijn best, op zoek naar alle mogelijke manieren om me te verlossen van mijn chronische duizeligheid en dagelijkse duizeligheidsaanvallen die me al 3 jaar kreupel hebben gemaakt, en dat is nog steeds het geval. We hebben tests gedaan die ik me nooit had voorgesteld, medicijnen geprobeerd die echt slechte bijwerkingen gaven, maar die de duizeligheid niet eens een beetje verlichtten.

Ik had niet veel hoop toen ik hem zes maanden geleden begon te zien. Van nature. Ik heb al een paar KNO-artsen gezien, maar besloot hem een ​​kans te geven, aangezien hij een paar jaar geleden aan het oor van mijn vader had geopereerd en mijn vader zei dat hij me moest zien. De eerste medicatie die hij me opzette, gaf de beste resultaten van alles wat ik heb ingenomen en geprobeerd, en ik gebruik het nog steeds. Hoewel het me niet van de duizeligheid heeft bevrijd, helpt het me om het beter te doen. Ik kan eten, lopen zonder hulp en zelfs korte wandelingen maken naar de supermarkt (de gangpaden zijn killer voor de perifere signalen!).

Dat is hoe mijn kleine zaadje van hoop gevaarlijk en gedurfd groeide. Grote fout. Dus de afgelopen week heb ik mijn best gedaan om niet in de eindeloze put van verschrikkelijke angst te vallen, wat ik moet zeggen, is een uitdaging. Het maskeren van tranen en suïcidale gedachten leek zich tot een talent te hebben ontwikkeld! Yah-hoo!

Ik ben gestopt met bidden en om genezing te vragen, aangezien ik elke keer alleen de zwaarste afwijzing onder ogen zie - ik word in een nieuwe aflevering van bijna 2 weken durende aanhoudende duizeligheidsaanvallen geworpen die naar bed gaan en bij het ontwaken. Ik verlang naar de dag om mijn hoofd op mijn kussen te laten rusten zonder te draaien en niet te draaien bij het ontwaken. Ik weet niet eens meer hoe balans voelt. Het is alsof mijn lichaam gewend is geraakt aan deze onbalans van constant het gevoel te hebben dat ik op een boot zit of in een stoel met turbosnelheid.

Zie ook: Misselijkheid door reisziekte, ondraaglijke hoofdpijn en wazig zicht

Ik vraag me nog steeds af waarom en waarom. Ik denk dat vragen niet de juiste uitdrukking is. GILLEN en PLEADEN meer zoals. Diep van binnen. Het zette me een beetje aan het nadenken.

Hoevelen van ons hebben het aangedurfd om echt en volledig los te laten en God te laten? Vooral als dingen niet lijken te verbeteren en alleen maar erger worden. We beginnen te twijfelen, twijfelen en ons geloof begint te wankelen. We zijn alles vergeten wat we hebben geleerd en gelezen. Ons hart wordt zwak en we vergeten hoe groot onze God is. Het maakt niet uit hoe hard we proberen kalm te zijn en ons over te geven, het faalt meestal. Het is eng om er zelfs maar aan te denken om je leven los te laten. Geen controle? Werkelijk? Dat is gek. Ik bedoel. Ik zou iets goed moeten doen? Dingen goed proberen te maken, dingen uitzoeken?

God wil echter niet dat we iets doen. In tijden als deze, waar menselijke beperkingen duidelijk worden gepresenteerd, is er alleen God. Mijn chiropractor die ik zie, gelooft niet in God. Ze volgt Boeddha's leringen en is een erg sterke en zorgzame persoon. Zo bescheiden, zo gezinsgericht, niet altijd over geld. Ze geeft om het welzijn van haar patiënten. Haar dochter begon flauwvallen op school te krijgen en het kwam op een punt waarop ze niet eens meer kon lopen, ze moest in een rolstoel zitten. Een actief en bruisend meisje dat in elk dans-, cheerleader- en sportteam zit, draaide zich zo. Heel snel. En ik zal nooit vergeten wat mijn chiro met zo'n bezwaard hart zei: ' Ik ben nog nooit in mijn leven zo religieus geweest en heb daarginds tot een God gebeden “. Stel je voor hoe ze zich voelde als dokter? Hulpeloos tegenover haar flauwgevallen dochter, zich een mislukkeling voelen?

Het is op momenten van totale nietsheid en hulpeloosheid dat we een hoger wezen zoeken. Is dit het? Mijn leven? Mijn lichaam waar ik geen controle over heb? Zelfs doktoren kunnen me niet helpen? Tot nu toe, met alle tests die op haar zijn gedaan, is er niets te zien aan de resultaten. Duizeligheid, plotseling flauwvallen, zwakte, vermoeidheid. Waarom? Hoe is het gebeurd? Wonder boven wonder begon ze langzaam te herstellen. Sterke en positieve ouders spelen beslist een grote rol. Ze is nu niet meer terug naar haar normale zelf, maar ze kan nu elke dag een beetje sporten en zelfstandig lopen.

Wat ik in deze tijd heb geleerd, is stoppen met proberen God te begrijpen, maar me concentreren op hoe groot en machtig Hij is. DAT is uw begrip. Elk lijden heeft iets goeds. We moeten het gewoon vinden en eraan vasthouden. Hoop houdt je op de been. Hoop houdt je aan het bidden. Er is daarbuiten een beter leven. Om welke reden dan ook God mij in deze staat heeft toegestaan, ik zal vertrouwen.

“Geestelijk leven is niet alleen een manier van zijn, maar ook een manier van worden. Het brengt een lang en pijnlijk proces met zich mee. ' - Ik was vergeten waar ik dit las

Wees aardig voor elkaar,

veren, Geloof

Tweet me @Godvsdepression

https://twitter.com/godvsdepression