De overweldigende drang om te vluchten, de strijd om vrede te vinden met chronische ziekten
Heb je ooit gewoon weg willen rennen? Niet echt van degene van wie je houdt, maar van je leven. Ga je op vakantie? Neem je liefde en vlieg naar een nieuwe en exotische plek, vergeet de realiteit van je leven. Dat gevoel kan soms overweldigend zijn als het leven gewoon niet is zoals je wilde dat het zou verlopen, of als je teleurgesteld bent in je eigen levenskeuzes. Ik voel me zo vandaag. Het is niet een onaangenaam gevoel dat je alleen maar huivert om weg te rennen. De stem in mijn hoofd zegt: wie geeft om de kosten, ga gewoon weg, naar een oord van vrede.
Het leven heeft me zo gekeerd dat het onbekend en eenzaam is. Carrière is uit het raam, samen met alle hoop op terugkeer. Ziekte vreet mijn lichaam weg en neemt mijn kracht mee. Dat vrolijke, vrolijke meisje van binnen is er nog, maar ze is moe en verlangt naar een pauze. Kijk voorbij de oppervlakte, een geliefde vrouw met een man die ongelooflijk veel om haar geeft, een gezin dat steunend en liefdevol is, zie je de pijn verborgen in de hoek als een kleine zwarte vlek die het licht overschaduwt?
De kleine zwarte vlek in de hoek van mijn leven groeit soms met de bedoeling niet te worden genegeerd. Ik probeer tegen die obsidiaan kolos te vechten, maar hoe meer men vecht, hoe meer het groeit. Het leven is in slechts een paar jaar tijd zo snel veranderd dat het onherkenbaar is. Ik heb niet langer de militaire levensstijl, want al zijn pijn is verdwenen, maar ik heb nu een constante strijd om mijn identiteit. Zijn vrouw, ja natuurlijk, maar wat betekent dat in deze wereld? Hij probeert zo hard zijn weg te vinden in de wereld, maar omdat hij zijn land heeft gediend, kan hij geen fatsoenlijke baan vinden? Voor altijd onderaan blijven, opnieuw beginnen in de wereld. Wat voor soort strijd is dat? Een nobele man die worstelt om rond te komen vanwege zijn land. Dit doet me pijn, ik zie het elke dag in zijn ogen als hij thuiskomt, het verdriet dat hij niet tevreden is met zijn werk, met de afwijzingen die zich opstapelen voor de deur. Is dit hoe het leven nu is?
Als ik in de spiegel kijk, naar wie kijk ik dan? Een oudere versie van mezelf die wordt verslagen door ziekte, hartzeer en vals geluk. De subtiele lijntjes onder mijn ogen herinneren me eraan dat ik moe en versleten ben. Ik heb mijn grote liefde gevonden en ik ben mateloos gezegend, maar het leven wurgt me. Geluk is wat we ervan maken, toch? Misschien of misschien niet. Ik ben gelukkig, ik heb een huis en gezin, een toegewijde man, maar ik ben niet gelukkig in de situaties van mijn leven. Ik had dit niet in de plannen. Mijn hart wilde de wereld rondreizen, dieren redden, niet op de bank liggen in de hoop dat ik me ooit beter zou voelen. Wees dankbaar, wees gelukkig, woorden hoor ik mezelf zeggen. Kan ik niet eens aan mezelf toegeven dat ik veel meer wilde dan dit?
Ik wilde een magisch leven met kinderen, dit kan niet, want ziekte heeft die droom gedood. Elf jaar pijn en rouw om het verloren leven van kinderen is genoeg voor een heel leven. Wees gelukkig, wees dankbaar… .. Ik ben voor sommige dingen, niet voor andere. Ik ben zo gek dat mijn leven de wending heeft genomen om te worden geregeerd door mijn falende lichaam. Kan ik twee stadsblokken lopen om onbekend terrein te verkennen, nee mijn benen zullen me niet zo ver dragen. De uitputting begint en ik struikel. Welke vorm van leven is dit? Hoe kan ik het overwinnen, ik weet het niet zeker, maar ik ga het uitzoeken? Ik wil mijn leven niet in mijn hoofd leven, ik wil eruit en het ervaren. Zoals ik deed toen ik jong was, onbevreesd.
Ik ben nog nooit zo dankbaar voor iets geweest als voor mijn man. Hij is mijn rots, mijn alles. Terwijl hij door ons leven wandelt, neemt hij de stukjes van mijn gebroken zelf en zet ze weer in elkaar. Het leven is zwaar voor hem, dat heb ik nooit gewild. Ik wilde de moeder van zijn kinderen zijn, de perfecte vrouw, de geweldige minnaar, maar ik schiet tekort. Ik ben me gaan realiseren dat perfectie slechts een droom is die geen haalbaar doel is, het is een manier om jezelf te veel onder druk te zetten. Dit betekent niet dat ik er niet naar streef, maar het stelt mezelf teleur.
Wegrennen is een droom, zijn hand pakken en dit alledaagse bestaan verlaten om iets nieuws te vinden, is een droom. Is die droom mogelijk? Ik weet het niet zeker, maar ik probeer het te proberen. Ben ik gelukkig, ja ik ben gelukkig in mijn relatie, ik ben blij met mijn familie, ik ben blij met mijn furbabies, maar het leven haalt me soms naar beneden. Weglopen lost niets op, maar het is fijn om over te dromen.
