Tinten van…
Dit bericht kan uw gevoeligheden beledigen.
Maar het is mijn waarheid, dus ik zal het vertellen.
Ik heb een donkere huidskleur. Aanzienlijk dus. Voor een Aziatische vrouw die is opgegroeid in een Aziatische gemeenschap. En hoewel dat volstrekt irrelevant is, behalve voor zoiets triviaal als de keuze van make-up, is het zeker niet onbelangrijk. Ik bracht een groot deel van mijn jeugd door met mezelf af te vragen. Ik werd geschrobd met een puimsteen, in de vergetelheid geroepen - soms heel dicht bij huis, ‘de lelijke’ genoemd, belasterd vanwege mijn grootte en kleur. Gedwongen om mijn 'zelf' als een probleem te zien, maar ook gedwongen om mijn zelfgevoel in vraag te stellen in relatie tot mijn plaats in een wereld die me niet begreep, leidde het in veel opzichten tot een zeer uitdagende jeugd. Ik bereikte een pijnlijke puberteit toen ik negen was. Dat maakte mijn frustratie en verwarring alleen maar erger, in een tijd dat mijn leeftijdsgenoten speelden en zich niet bewust waren van wat hen te wachten stond.In mijn tienerjaren leerde ik dat ik gezegend was met mooie eigenschappen, een mooie glimlach en een fijne persoonlijkheid. Dat is de conclusie die ik trok uit de talloze gesprekken en subliminale berichten die ik opgroeide. En goed ook. Stel je voor dat ik zowel lelijk als een donkere huidskleur en dik was !?Sarcasme is de laagste vorm van humor, maar soms bezwijk ik.
Maar achteraf gezien weet ik nu dat dit alles een belangrijke rol speelde bij het maken van mij. De cyclus is verbroken.
Ik geloof echt dat onwetendheid geen gelukzaligheid is - onwetendheid kweekt haat, ego, superioriteitscomplex, oordeel, discriminatie en vooral misverstanden.
Wanneer we vanaf zeer jonge leeftijd worden uitgedaagd om de geldigheid van ons wezen in twijfel te trekken, is dat een trieste situatie. Moreso wanneer dit gebeurt bij een introvert, indigokind, met een lichte neiging tot angst. Maar dit is uiteindelijk allemaal geworteld in de tekortkomingen van anderen - niets met mij te maken. Alles wat met hen te maken heeft, hun zelfhaat en hun onwetendheid over de complexiteit van de wereld waarin we leven en het onvermogen om te begrijpen of te verteren dat wanneer je iemand van ons snijdt - zwart, geel, wit of bruin - we allemaal rood bloeden.
Als ik aan mijn kinderzelf denk vergeleken met mijn nu volwassen zelf, zie ik dat de reis sterk doet denken aan de geboorte van een ster. Een ster wordt geboren (ik heb het hier over natuurkunde) uit een immens en krachtig samenspel van gas en stof, dat samensmelt onder immense hitte. Wanneer die warmte niet langer verdraagbaar is in zijn bestaande toestand, laat het de druk naar buiten toe los en die druk in combinatie met de zwaartekracht van de sterren zorgt voor stabiliteit en licht als geen ander.
Dus in mijn eigen ervaringen (we dragen tenslotte allemaal het universum in ons), was het stof en het puin in mijn jongere leven de onwetendheid en mishandeling door anderen, die ervaringen moesten worden verteerd en gemanipuleerd tot iets tastbaars (het had nergens anders heen), toen die druk teveel werd, straalde het een woede, woede, hitte en verdriet uit die zo intens was (gedurende een periode van vele jaren) dat in combinatie met mijn gronding in de wereld de perfecte balans creëerde voor mij om te staan terwijl ik doe vandaag, vol licht, kracht, zelfvertrouwen en zelfverzekerdheid. En ondanks dit alles ben ik erin geslaagd mijn zoetheid en mijn zachtheid en mijn onschuld en mijn gevoel van vergeving voor de overtreders te behouden, zeggen vrienden. Daar ligt mijn wezen, mijn natuur, mijn essentie. Daar vind je Janaki.En nu ben ik volledig op de hoogte van mijn waarde, misschien een beetje te veel om voor sommigen te verwerken, maar luidruchtig en trots op alles wat ik niet ben en stil en nederig over alles wat ik ben.
Ik kan mezelf aan, ik kan mezelf verdedigen en ik kan van mezelf houden. Ik ben mooi. Ik ben een mens, ik ben onvolmaakt. Het gaat prima met mij. Er is geen grotere macht.
Er zijn een aantal lessen die ik gaandeweg heb geleerd ...
Het gedrag van anderen vernietigt mijn eigen vrede niet. En het zou ook niet van jou moeten zijn.
Zoek geen vergeving van anderen, het zal misschien nooit komen. Vergeef hen in plaats daarvan voor hun tekortkomingen en u zult in vrede slapen. Altijd.
We bezitten onze eigen ervaringen. Als kind is het niet jouw schuld, als volwassene wel. Als je het moet loslaten, maak die keuze dan.
Onze diepste angst is niet dat we ontoereikend zijn, onze diepste angst is dat we mateloos krachtig zijn.
Het is ons licht, niet onze duisternis, die ons het meest beangstigt.
We vragen ons af, wie ben ik om briljant, prachtig te zijn,
getalenteerd en fantastisch?Wie moet je eigenlijk niet zijn?
—Marianne Williamson
